Categorie: Contentconcepten

Waarom ik dit in 3e instantie voor SEO schrijf (en er een getal in deze kop zit)

Voor stukjes als dit bouw ik een websiteje (zo spel je dat, inderdaad). En die moet Google vinden, dus heb ik een plugin voor SEO geïnstalleerd. Daar heb ik nu al spijt van. Want, hij maakt me gek.

Ik las eerdere blogs door en de plugin gaf me een waslijst met dingen die ik fout had gedaan.

  • Het focuswoord stond achteraan in de headline
  • Het focuswoord ontbrak in tussenkoppen
  • Waar waren de plaatjes?
  • En waarom zit er geen getal in de titel?

SEO of Self Ego Optimalisation

Dit was natuurlijk een beetje pijnlijk. Ik, tekstschrijver met 20+ jaar ervaring, die heus wel verstand van SEO heeft, sloeg volgens een stukje gratis code een pleefiguur op Google. En waarom moet er – bij Toutatis! – een getal in de titel staan?

Gelukkig snapte ik waarom ik de behoeftes van zoekmachines had genegeerd.

Reden 1: Ik schrijf voor mijzelf (niet voor SEO)

Ik schrijf deze stukken op de eerste plaats voor mijzelf. Het bevredigt mijn behoefte een krantje te schrijven. Een plek te hebben waar alleen ik de baas ben en ik kan heersen als een Putineske autocraat. Andere mannen van 44 kopen een derdehands Mazda MX5. Ik installeer WordPress met een SEO-plugin en typ op donderdagochtend dit soort teksten. Voor mijzelf en ook een beetje voor jou.

Reden 2: Om jou (en niet zoekmachines) te vermaken

Ik hoop met deze verhalen bij jou een lampje te laten branden. Als ik jou iedere 7 edities een inzicht kan geven, waarmee je werk een beetje makkelijker wordt of je slim uit de hoek kan komen tijdens een vergadering, dan ben ik blij.

Ik hoop vooral dat je er op donderdag uitkijkt naar mijn mailtje en dat je bij het lezen even moet lachen.

Gelukkig is ook leesbaarheid goed voor SEO

En heb ik als tekstschrijver annex verhalenverteller nog iets van een functie voordat AI-algoritmes teksten uitbliepen die geoptimaliseerd zijn voor zoekalgoritmes.

(Foto door Markus Spiske op Pexels)

Vertel verhalen als het bekendste familiebedrijf van Nederland

De familie Van Oranje-Nassau uit Den Haag – excuus: ‘s-Gravenhage – heeft al meer dan 150 jaar een familiebedrijf. Toekomstige CEO’s stellen zich al 3 generaties aan Nederlanders voor in een boek. Claudia de Breij schreef in 2021 over hun oudste dochter Amalia.

De beste stukken van het boek gaan over de poppenkast die hoort bij de koninklijke familie. Het ongemak bij de eerste kennismaking; De lichte paniek waarmee Claudia de Breij over het landgoed naar de slecht aangegeven parkeerplek rijdt; En het gemak waarmee ze bij na een aantal bezoeken langs de marechaussee zoeft.

Kennismaken en ‘fokit’

Claudia de Breij gebruikt haar eigen kennismaking met Amalia als uitgangspunt van onze kennismaking. Heel slim. Want zo zien we hoe belachelijk normaal het leven van deze jonge vrouw met een uitzonderlijke positie ook kan zijn. Want ook zij zegt dingen als ‘fokit’.

Dit mechanisme werkt bij iedere organisatie. Ook als je huisstijlkleur niet in het shirt van het nationale voetbalteam zit. 

Gebruik ook deze koninklijke aanpak

Jij kan prospects en kandidaten kennis laten maken met je bedrijf via de ervaring van klanten en nieuwe medewerkers. Want, ook al pronkt je brand statement in neon op je website, het blijft oploskoffie die pas vloeibaar wordt als je het opschenkt met verhalen.

Je hebt helemaal geen tijd om dit verhaal te lezen

Dit bericht maakte zijn opwachting tussen 37 andere mails. Of tijdens het doomscrollen op het toilet. Je hebt het op meerdere manieren druk, ik merk het. Daarom houd ik het kort…

… en schrijf ik geen lijstjesblogs met titels als 43 tips tegen slapeloze nachten (die je ziet als je al in bed had moeten liggen) of 29 boeken die je als marketeer gelezen moet hebben (terwijl je een half boek per jaar leest).

Ze voelen als huiswerk. Actiepunten uit een vergadering waar je optionele genodigde was en per ongeluk binnenliep.

Want, een rondje social media is vaak een rookpauze of een dood moment tussen afspraken door. Even niks. De zinnen te verzetten. Zo’n pallet marketingboeken kan dan de middelvinger krijgen.

Het is een gemiste kans, bovendien.

Hak lijstjesblogs in stukken!

Als je over hele boekenplanken schrijft, kan je er meer over vertellen dan er in een lijstjesbog past. Doe er dan ook echt wat mee.

Maak per boek een bijdehand blogartikel als dit

Of een quotable met de de belangrijkste inzichten voor Linkedin, Twitter of Instagram. Je hebt in één klap maandenlang wekelijks waardevolle content.

Of bundel inzichten uit meerdere boeken op onderwerp

Zet die op je blog en de zoekbot van Google smikkelt haar buikje rond. En komt geheid de volgende dag terug voor een tweede ronde.

Nee, doe dit maar niet

En als je dan al die blogposts en socialmediaposts hebt, bundel ze dan in een lijstjesblog met 29 favoriete marketingboeken. Als je een half jaar kan boeien met één onderwerp, heb je vast fans die blij zijn met een overzicht 😉

Anna’s bakfiets is de Eiffeltoren van Den Haag

Anna Holligan geeft andere correspondenten het nakijken. Ze heeft een volstrekt unieke vorm gevonden om het Britse publiek het Nederlandse nieuws te vertellen. 

Haar collega’s staan vaak voor schermen met beroemde gebouwen als het Kremlin, het Witte Huis en de Eiffeltoren. Schotse Anna brengt het nieuws vanaf het fietspad op haar oer-Hollandse bakfiets. 

Ze vond een vorm die herkenbaar anders en Nederlands is. En helemaal past bij een jonge, werkende moeder in een Nederlandse stad. 

Die bakfiets is de mobiele studio waarmee ze – waar nodig live vanaf haar iPhone – Britten over de hele wereld vertelt over MH17, Groningse aardbevingen en waarom Mark Rutte zich nu weer moest verantwoorden in de Tweede Kamer. En ze brengt haar dochter ermee naar de opvang. 

Ze noemt het Dutch news from the cyclepaths en het is qua vorm één van de tofste dingen die ik in lange tijd zag. Het lijkt erop alsof Anna precies weet wie ze is, waar ze mee bezig is en waarom ze het doet. Of zoals Trouw schreef:

De BBC-journalist Anna Holligan zit vrolijk op haar bakfiets en zoeft door de straten in en rond Den Haag. Ondertussen neemt zij op lichte toon, maar bloedserieus het nieuws van de dag door. Zij filmt zichzelf en de omgeving en zet het resultaat op Twitter.

Met deze vorm toont én vertelt Anna dat ze Nederlands nieuws brengt. Niet alleen door de bakfiets en de plaatjes van fietspaden, duinen en af en toe bekende gebouwen in Den Haag. Ze laat ook zien dat ze haar droom waar heeft gemaakt.

Van jongs af aan wilde ze én moeder én buitenlandcorrespondent worden. We horen soms haar dochter op de achtergrond een liedje zingen. En ze schitterde – ongewild – in een kruisgesprek live op televisie toen de opvang dicht was door COVID. Daardoor herkennen we Anna als een werkende ouder die een carrière nastreeft. 

Een te gek voorbeeld van Show, don’t tell. En dat je het nieuws in een vorm kan gieten die veel over jezelf als mens en journalist zegt.